Het leven vieren met neefjes en nichtjes

‘Zullen we samen onze verjaardagen vieren?’ Op mijn vraag kijken twee blauwe ogen me aan. Even is het stil. En dan: ‘dat lijkt me supergaaf’.

Door: Sophie

Mijn hart maakt een sprongetje. Wat heerlijk dat dit kan: tante en nichtje vieren samen hun verjaardag. Zij wordt tien en ik 36. ‘Er moet wel een taart met marsepein komen’, aldus mijn nichtje. Okay, gaan we regelen.

Leuke waardevolle dingen
Ik kan echt enorm genieten van mijn neefjes en nichtjes. In elke leeftijdsfase zijn er leuke en waardevolle dingen om met ze te doen. Met dit nichtje, bijna tien, kun je nog prima koekjes bakken, tekenfilms kijken, bang zijn dat er een spook op zolder zit en toch maar even in de buurt blijven als kindlief in bad ligt. Met de oudste twee (12 en 14) is het inmiddels een heel ander verhaal. Niks geen koekjes bakken (is suf), tekenfilms kijken (is saai) en op tijd naar bed (hoezo). Shoppen, beauty middagjes, you tube filmpjes kijken, een skiles, ’s avonds naar de bioscoop, op het terras zitten. Dat komt meer in de richting.

Een beetje doorgeven
Binnenkort nemen we ze mee naar een grote-mensen-feestje; een optreden van DJ Afrojack. Zij vinden het reuze spannend en wij eigenlijk ook wel. Voor ons betekenen al deze dingen meer dan ‘alleen iets leuks doen’. Een beetje doorgeven. Doorgeven van wat wij leuk vinden, hoe wij met situaties omgaan, hoe wij naar het leven kijken. En zij genieten van ons horen we altijd terug. Een beetje opvoeden hoort daar natuurlijk ook bij. Zo koppelde mijn zus een keer terug dat de jongste had gezegd dat je van tante Sophie altijd eerst even moet gaan plassen als je met haar op stap gaat, ook al hoef je niet. En de oudste mag echt geen slokje proeven van mijn wijntje, al wil ze het nog zo graag. En mijn neefje moet toch echt na een uur computeren achter dat ding vandaan. Het voordeel ten opzichte van ouders is dan wel dat vreemde ogen dwingen.

Opnieuw tante
Recent werd ik voor het eerst in tien jaar weer tante. Van een klein mannetje. Emoties overspoelden me. Alles door elkaar; verdrietig als moeder van ongeboren kinderen, trots als tante, blij als schoonzusje. Bovenal prachtig om weer een rol te mogen vervullen in dit prille leven en (hopelijk) al het moois dat komen gaat.
Het moge duidelijk, het zijn van tante is me buitengewoon dierbaar. Nu ik zelf geen kinderen krijg, is het nog belangrijker geworden. Van dichtbij de kinderen te zien opgroeien en er een klein steentje aan bij te dragen. En ik prijs me gelukkig, want ik realiseer me al te goed dat een rol als oom of tante niet voor iedereen is weggelegd. Want net zoals het niet vanzelfsprekend is om kinderen te krijgen, is het ook niet vanzelfsprekend om oom of tante te mogen worden en te mogen zijn.