Een ‘zen’dag

Bij het horen van de woorden mindfulness en meditatie krijg ik een beetje een zweverig gevoel. Op een matje liggen en denken aan niets. Dat lukt mij nooit. In mijn hoofd is het zelden stil en de gedachten schieten alle kanten op. Maar eerlijk toegegeven, even aan niets hoeven denken, het klinkt wel aantrekkelijk.

Door: Daniëlle

Ik krijg van een vriendin de uitnodiging om mee te gaan naar Zondag Zendag (workshop mindfulness) van Sta in je Kracht in Zwolle. De uitnodiging belooft een ochtend waarin je aan het werk gaat met verschillende aandachtsoefeningen en ontspanningsoefeningen. Een training om met je aandacht vaker in het hier en nu aanwezig te zijn. Dat klinkt goed!

We worden ontvangen door een opgewekte Liesbeth Veldhuizen die duidelijk zin heeft in de ochtend. In haar inleiding vertelt ze haar definitie van mindfulness: waarnemen van wat er is, van moment tot moment, zonder oordeel. Het venijn zit hem in de staart. Want we zijn het gewend om overal iets van te vinden, zowel positief als negatief.

We beginnen met een zitoefening waarbij we de ogen sluiten en even alles los mogen laten. Liesbeth heeft een hele prettige stem, niet zweverig maar juist krachtig en helder, en neemt ons mee naar het loslaten door de focus op de ademhaling te leggen. Na ongeveer een halve minuut begint mijn voet te slapen en gaat mijn aandacht daarheen. Tot zover het loslaten.

Gelukkig vertelt Liesbeth in haar verhaal dat je best mag bewegen en dat gaan verzitten geen probleem is zolang je het met aandacht doet. De tweede oefening is een body scan. We mogen op onze rug gaan liggen, sluiten wederom de ogen en luisteren naar Liesbeth haar verhaal. Het is de bedoeling dat je aandacht geeft aan elk lichaamsdeel waarbij we beginnen met onze linkervoet. Langzaam gaan we verder omhoog en ik voel mezelf relaxed worden. Stiekem voel ik mezelf zelfs bijna in slaap sukkelen. Aan de lichte snurkjes om mee heen te horen ben ik daarin niet de enige. Maar ook dat is niet erg. Fijn dat er niets hoeft.

Wat voelt als een tien minuten durende bodycheck blijkt ruim een half uur te zijn. Mijn lijf voelt totaal ontspannen en het is me gelukt om niet af te dwalen. Wauw!  Na de pauze (met heerlijke appelcake!) gaan we verder met loopmeditatie. We leren dat er twee soorten loopmeditatie zijn; formele en informele. De formele vorm is héél traag waarbij je voet voor voet zet, het gewicht heel bewust overzet en je voet goed afrolt. De afstand die je aflegt is ongeveer een meter heen én een meter terug. Je komt niet heel ver dus.

De informele loopmeditatie is lekker buiten waar het zonnetje net begint te schijnen. Het zoeken van de goede positie is hier, op ongelijke tegeltjes, een stuk moeilijker. Mijn vriendin zegt hierop heel mooi: “Net als het echte leven, dat is ook geen effen pad”. We mogen het park rondwandelen, zonder oordeel, de ondergrond voelend en zien wat je ziet. Dat valt niet de hele tijd mee. Er loopt een vrouw achter me met tikkende hakken. Daar niets van vinden zit niet in mijn aard. Ik probeer mijn aandacht te verleggen naar de vogeltjes. Dat heeft geen effect, de andere kant op lopen gelukkig wel.

Binnen doen we nog een laatste ligoefening. Het is fijn om te weten dat als je iets hoort, je het best mag horen. Zolang je het maar hoort zonder oordeel en daarna weer terugkeert naar aandacht voor je ademhaling. Het doel van de hele meditatie is niet om ergens heen te gaan, maar om waar te nemen waar je bent. Een mooie conclusie om mee naar huis te nemen.