Contact maken met ongeboren kinderen

‘Vandaag heb ik mijn ongeboren kinderen gezien,’ zeg ik. De ander kijkt me wat bevreemd aan. Je ongeboren kinderen zien, kan dat? Het klinkt opmerkelijk, maar ik heb het zo wel ervaren. Voor een rationalist pur sang als ik is het bijzonder om dit te kunnen zeggen. Ik volgde een workshop rond ongeboren kinderen. Het werd een bijzondere en intense herfstdag.

Door: Sophie

Op een mooie locatie ontmoet ik drie andere deelnemers. We worden hartelijk ontvangen door Miriam van Kreij. Een rustige vrouw die ons op een toegankelijke en prettige manier door de dag leidt. We starten met een kennismakingsronde. Ieder vertelt kort haar eigen verhaal. Een onvervulde kinderwens, miskramen, verlies van een kindje; het komt allemaal voorbij. Wat ons bindt is het verdriet om een verlies en/of een gemis. Miriam geeft aan dat we vandaag eraan werken om van ‘in je hoofd’ naar ‘in je lijf’ te komen. Dat spreekt me aan; meer in verbinding komen met mezelf.

Werken met opstellingen
We werken tijdens de dag vooral met (familie)opstellingen. Deze werkvorm helpt om meer inzicht te krijgen in onderliggende patronen bij dilemma’s of dingen waar je vragen over hebt. Om zichtbaar te maken wat er speelt en dat ook te voelen, wordt gebruik gemaakt van zogenoemde representanten. De representanten vertegenwoordigen personen en elementen die met je vraag te maken hebben, vaak je dierbaren. Een mooie bijvangst is dat je ook iets voor een ander kunt betekenen door zelf als representant deel te nemen in de opstelling van die persoon. Bijzonder om te kunnen voelen voor een ander. En iedereen kan dat. Dat geeft voldoening.

Meer in balans
Ik stel de vraag hoe ik op dit moment sta ten opzichte van mijn ongeboren kinderen. Vervolgens zet ik de representanten, die staan voor mijzelf en voor mijn ongeboren kinderen, op een plek in de ruimte. Vanaf een stoel kijk ik toe en luister ik naar wat de representanten voelen. Er komen tot mijn verbazing nog andere personen in de opstelling. Uiteindelijk neem ik zelf ook deel, als mezelf. Wat een emoties golven door me heen. Miriam vraagt me om een aantal dingen te zeggen tegen de representanten. Dat voelt wat gekunsteld, maar is het toch ook weer niet. Aan het eind van de opstelling voelt alles meer in balans en lichter.
Het is moeilijk om in woorden te vatten wat de opstelling precies heeft gebracht. Het is een werkvorm die niet over woorden gaat, maar over voelen en ervaren. Herkenning, confrontatie, ontmoeting en inzicht zijn woorden die bij me opkomen. Het mooiste moment vond ik om via een representant mijn ongeboren kinderen als het ware in hun ogen te kijken. Even voelde ik me werkelijk een trotse moeder.

We meet half way
Gedurende de dag worden de opstellingen afgewisseld met gedichten en muziek. Eén nummer blijft me bij: Bridges of love. Het idee dat ik een denkbeeldige brug kan bouwen naar mijn ongeboren kinderen geeft me troost. ‘We meet half way’ wordt er gezongen. Een zin die resoneert in mijn hoofd. Ik vind het een mooie gedachte. Met een vol hoofd en een lijf dat van alles heeft gevoeld rijd ik naar huis. Het was intens vandaag, maar absoluut de moeite waard.