Wachten op je punctie tussen de dikke buiken?

Ooit zat ik in de wachtkamer tussen minstens een dozijn op het oog gelukzalige zwangere vrouwen, ikzelf ineengekrompen van de pijn vanwege endometriose. Toen duidelijk werd dat deze ziekte onze kinderwens ernstig belemmerde, veranderden we van wachtkamer. 

Tekst: Cindy Cloin

We moesten voortaan een stalen hekje door en daalden via een betonnen trap af naar de krochten van het ziekenhuis. De fertiliteitspoli. Vreselijk vond ik het, die verbanning naar beneden. Vooral omdat je eerst toch nog langs die dikke buiken moest lopen. Totdat ik me realiseerde dat we daar in die wachtkamer zonder daglicht allemaal in hetzelfde schuitje zaten. Hier zaten alleen mannen en vrouwen die dolgraag wilden, maar vooralsnog aan de verkeerde kant van het stalen hekje zaten. Het schepte een bepaald soort band die prettig aanvoelde. In elk geval beter dan tussen de zuchtende en steunende vrouwen met bekkeninstabiliteit.

Kwaliteitscriterium
Een gescheiden wachtkamer voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen, apart van de reguliere wachtkamer bij verloskunde, is een van de kwaliteitscriteria in de Monitor Fertiliteitszorg. Deze werd een paar jaar geleden ontwikkeld door Freya, de vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen. ‘Niet iedereen zal er evenveel waarde aan hechten, maar een deel van de mensen met vruchtbaarheidsproblemen gaat de confrontatie met dat wat ze zelf heel graag zouden willen liever uit de weg’, vertelt Marjolein Grömminger, woordvoerder van Freya. ‘Daarom nemen we het mee als kwaliteitscriterium, naast criteria als de wachttijd voor een behandeling, het aantal IVF/ICSI-behandelingen of het aantal dagen per week dat de afdeling is geopend.’ De meeste ziekenhuizen besteden aandacht aan de wachtruimte en proberen deze te scheiden van de reguliere verloskunde wachtkamer, zo blijkt uit de Monitor van Freya. In 2013 had ongeveer driekwart van de fertiliteitsklinieken een aparte wachtkamer voor mensen die een vruchtbaarheidsbehandeling moesten ondergaan.

Bezwaard
Laura vertelt over haar ervaring: ‘In mijn ziekenhuis was een grote wachtkamer met een kinderspeelhoekje en veel posters en folders voor zwangeren. In de wachtkamer zaten mensen van gynaecologie, obstetrie en fertiliteit door elkaar. Toen ik niet zwanger werd, vond ik de wachtkamer twee jaar lang een vervelende plek, toen ik wel zwanger was voelde ik me bezwaard tegenover de fertiliteitsstellen.’
Laura werd door het ziekenhuis gevraagd om als patiënte mee te praten over de wachtkamer. ‘Ik mocht mijn zegje doen en ik was niet de enige die het moeilijk vond. Het ziekenhuis heeft daar goed naar geluisterd en een aparte fertiliteitsbalie en wachtkamer zijn daarna snel gerealiseerd. In de wachtkamer is geen speelgelegenheid en er hangen enkel posters en folders over fertiliteit. Ik vind het prettig dat de boel gescheiden is. Als ongewenst kinderloze zit je nu niet meer tussen de buiken en de baby’s. Een hele verbetering.’