Anne is single en aangewezen op IVF

Het was een altijd een backup-plan, maar toen bleek dat ze niet veel eicellen meer had besloot Anne (35) om in haar eentje naar de vruchtbaarheidskliniek te stappen.

Tekst: Petra Wiebenga

“Het was nooit mijn plan om alleen aan dit avontuur te beginnen. Ik kwam gewoon niet op tijd de juiste man tegen. Toch heeft het mij nooit zorgen gebaard of ik moeder zou worden. Dat zou ik worden, desnoods zonder man. Maar dit was altijd mijn ‘plan B’.”

Tijdnood

De tijd tikte echter door, haar eierstokken rammelden en Anne besloot zich in 2011 vast in te schrijven. De wachtlijsten om alleen moeder te worden bleken lang. “Helaas kwam ik er achter dat mijn eicelvoorraad al op raakte en dat de kwaliteit niet spectaculair was. De arts gaf me 2 tot 4 jaar de tijd voor ik onvruchtbaar zou zijn. Op dat moment had ik geen relatie. Ik wilde geen overhaaste beslissing nemen als ik iemand ontmoette, om snel te proberen om zwanger te raken. Het risico dat je dan een kind krijgt en toch uit elkaar zou gaat, wilde ik niet lopen. Daar wordt een kind de dupe van, dus ik besloot het alleen te doen.”

Direct IVF

“Meestal hoor je dat single vrouwen starten met gewone inseminatie. Bij mij zijn ze echter direct met IVF gestart. Door de slechte kwaliteit van mijn eicellen, gaat de bevruchting niet goed. Het lukt vaker niet dan wel. En zo heb ik toch de meeste kansen. Natuurlijk mis ik iemand om dit mee te delen. Als ik een behandeling heb gehad, ben ik daarna alleen. Ik zorg dat ik eten in huis heb en soms helpt mijn moeder door te koken. Ik heb echter het gevoel dat niemand zich écht in me kan verplaatsen. Ze weten wel hoe het voelt om in een fertiliteitstraject te zitten, of hoe je je voelt als het niet gelukt is. Maar als ik een punctie heb gehad, wacht er niemand thuis om voor me te zorgen. Ik kan mijn vrienden wel vragen, maar dat is nog steeds anders dan wanneer er een partner voor je is.”

Verdriet kost energie

“Ik laat het verdriet eerlijk gezegd ook niet allemaal niet toe. Dat kost te veel energie en dat vind ik zonde. Ik huil wel eens en voel me soms verdrietig. Van één behandeling was de uitkomst onverwachts zó slecht, dat ik daar wel flink door van slag ben geweest. Ik heb toen een week lang alleen maar gehuild. Maar daarna raapte ik mezelf bij elkaar en ben ik doorgegaan.Ik weet natuurlijk niet hoe het is om dit traject wel met een partner te beleven. Het lijkt me dat je veel steun kunt hebben aan elkaar, maar ergens vind ik het ook wel fijn om het alleen te doen. Meer om de emoties die er in een relatie kunnen meespelen. Omdat de man het anders ervaart dan de vrouw, of je schuldgevoelens kunt krijgen. Het is prima te doen in mijn eentje, en wat dat betreft zit ik niet te wachten op het extra drama van een partner die me niet begrijpt. Via Twitter heb ik wel veel lotgenoten gevonden om mee te praten. Ook stellen en vrouwen die inmiddels moeder zijn geworden. Toch is het net niet hetzelde. Ik ben nu eenmaal niet het standaard verhaal van wie het alleen doet en ook niet voor stellen met vruchtbaarheidsproblemen.”

Daten

“Ondertussen blijf ik daten. Ik zou graag een relatie willen, maar niet persé voor dit traject. Het gaat me om het samenleven. Een keer heb ik iemand ontmoet terwijl ik al bezig was. Ik twijfelde of ik het moest zeggen. Het is best ingrijpend, maar hij had al een kind, dat scheelde. Uiteindelijk werd het niets, maar als ik iemand zou ontmoeten die nog geen kinderen heeft en wel een kinderwens? Ik zou er niet voor stoppen met de behandelingen. De vraag is alleen wanneer ik het dan zal vertellen.”

Emoties

“Linksom of rechtsom zal de klap van emoties nog wel komen. Maar ik zit nu alleen op een rijdende trein en pas als ik bij mijn eindstation ben, stap ik uit. Daarna neem ik rustig de tijd om te zien wat er allemaal gebeurd is en dan is er ruimte voor verdriet. Ik kan me dat nu nog niet veroorloven. En als het uiteindelijk lukt, zal ik niet meer instorten. Dan wil ik er voor mijn kind zijn en voor hem of haar zorgen. Aan dat beeld hou ik me vast.”