Alvast een babypakje maken?

Ruim een jaar geleden ben ik begonnen met het zelf maken van kleding, iets wat ik al jarenlang wilde doen. Ik maak kleding voor mezelf, maar ook voor anderen. Het leukste vind ik het maken van kinderkleding.

Door: Eefje

Een lekkere joggingbroek voor mijn neefje van twee, een vrolijk zomerjurkje voor de dochter van goede vrienden, prachtige prinsessenjurken voor mijn nichtjes: ik word er heel erg blij van. En de twinkelende oogjes bij het aantrekken van die nieuwe jurk is de mooiste beloning die ik me maar kan bedenken.

De goden verzoeken?
Maar eigenlijk zou ik het liefste iets voor mezelf maken. Of liever gezegd voor ons (toekomstige) kind. Al jarenlang hopen we op een tweede kindje, maar de natuur heeft andere plannen. In mijn hoofd heb ik al een complete garderobe gemaakt voor ons zoontje of dochtertje, maar de uitvoering laat nog op zich wachten. Omdat ik eigenlijk de goden niet wil verzoeken door alvast te fröbelen voor een kindje dat er misschien nooit gaat komen. Want hoe raar is het eigenlijk: iets naaien voor iemand die nog niet eens bestaat en hoe weet je dan wat je moet maken? En hoe confronterend is het als je allemaal leuke, schattige, zelfgemaakte dingetjes in de kast hebt liggen zonder dat je ze misschien ooit gaat gebruiken? Aan de andere kant wil ik me daar eigenlijk helemaal niks van aantrekken en gewoon aan de gang gaan. In de hoop dat bezig zijn met kleertjes voor een baby (mede) zorgt voor een baby-op-komst.

Groene sterren
Daarom heb ik laatst op een stoffenbeurs in een opwelling een heel mooi stofje gekocht .Voor een buitenpakje of een vestje. Heel lichtgrijs, met groene sterren (het moet natuurlijk voor zowel een jongetje als een meisje kunnen zijn). Een joggingstofje, met een heel, heel, zachte binnenkant. Want ja, voor mijn kind alleen het allerbeste en het allerzachtste. Het ligt, gewassen en al, klaar in de kast. Ik ga er ook echt iets van maken heb ik bedacht, speciaal voor ons kindje! Nu alleen nog de moed vinden om ook daadwerkelijk te gaan starten…