Een tastbaar symbool

Onze IVF-pogingen zijn achter de rug en onze zwangerschapswens zal nooit vervuld worden. Het voelt rauw en het verdriet overvalt me regelmatig.

Door: Daniëlle

Maar toch merk ik dat, door de tijd, het verdriet anders wordt. Het is niet meer die heftige allesoverheersende pijn. Het is een sluimerend gevoel dat soms de kop op steekt. De scherpe randjes gaan er langzaam vanaf. Daardoor kan ik ook weer genieten van het leven.

Elke dag een gemis
Maar hoe mooi dat leven ook is, het gemis is altijd bij mij. Ik voel het elke dag als ik opsta en er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan hoe het had moeten zijn. De behoefte om een tastbaar symbool te hebben, groeit als het verdriet langzaam afneemt. Ik ben op zoek naar iets dat me herinnert aan de mooie embryootjes die in mijn buik geplaatst werden. Een symbool dat tegelijk ook staat voor de liefde -sterker dan ooit – tussen mij en mijn vriend. Maar waarin ook het verdriet een plaats krijgt.

Ring als gespreksonderwerp
Ik kom uit bij een ring. Die ik altijd kan dragen. Die een gespreksonderwerp kan zijn als het nodig is, maar een ‘gewoon’ sieraad is voor iemand die het niet weet. Samen met ontwerpster Hester Vonk Noordegraaf ga ik zitten voor mijn verhaal. Ik vertel haar mijn wensen en wat ik wel en niet mooi vind. Ze gaat aan de slag. Een prachtig ontwerp laat ze me zien als we elkaar een paar weken later weer zien. Een ring met zilveren druppels die sierlijk naast elkaar zitten. Eén druppel is gevuld met een blauwe steen van topaas die symbool staat voor onze liefde. Twee druppels daaromheen zijn leeg en open, het gevoel in mij. Ik geef haar mijn akkoord om de ring te ontwerpen.

Ons lot aan mijn vinger
Drie weken later schuif ik de ring om mijn vinger. Hij is in het echt nog mooier dan op de tekening! De ring brengt ook tranen met zich mee. Tastbaar en zichtbaar zit ons lot aan mijn vinger. Geen ontkennen meer aan, het is echt zo. Maar het is ook goed zo. Ik voel rust als ik naar de ring kijk en ben trots op mijn symbool.