Maaike voelde zich altijd al moeder

Vijf jaar lang wachtten musicalster Maaike Widdershoven (44) en haar man Daniël (38) op de komst van Noa (nu 4). Een tweede zwangerschap diende zich spontaan aan, maar liep helaas niet goed af.

Tekst: Patricia de Ryck / Foto: Liselore Chevalier

Vijf jaar lang wachtten musicalster Maaike Widdershoven (44) en haar man Daniël (38) op de komst van Noa (nu 4). Een tweede zwangerschap diende zich spontaan aan, maar liep helaas niet goed af.

‘Dat ik moeder wilde worden, daar was geen twijfel over. Ik voelde me altijd al moeder, maar dan zonder kind. Toen ik mijn man Daniël ontmoette, zei ik meteen: ‘Ik wil heel graag kinderen. Als jij ze niet wilt, dan zet ik onze relatie niet door.’ Gelukkig had hij dezelfde wens. Op onze trouwdag, 30 juni 2003, stopte ik met de pil. Ik dacht: dit moet lukken, door mijn gezonde levensstijl ben ik natuurlijk supervruchtbaar. Maar helaas… na een jaar was ik nog niet zwanger.

Het medische traject wilde ik toen nog niet in; dan word je zo geleefd. Ik wilde het op zijn natuurlijke beloop laten. Ik dacht dat het kwam door de drukte: avond aan avond stond ik op het toneel. Na drie jaar zijn we uiteindelijk toch naar de huisarts gegaan.

Na allerlei tests in het ziekenhuis leek er met ons niets aan de hand. Omdat het ziekenhuis wilde vasthouden aan allerlei procedures, verliep het vervolg heel moeizaam. Zo wilde ik geen kijkoperatie, omdat ik bang was dat ze mijn buikspieren zouden raken. Als zangeres heb ik die nodig. Daarnaast wilde ik graag direct met IVF beginnen, omdat ik al 38 was. Niemand luisterde, we werden echt behandeld als nummer. Daarom weken we uit naar Gent.’

Vertrouwen in mezelf
‘Verlieten we in Nederland met stoom uit onze oren het ziekenhuis, in Gent voelden we ons meteen welkom. Het hoofd van de vruchtbaarheidsafdeling nam alle tijd om naar ons verhaal te luisteren en zei toen: ‘Het enige wat ik van jou wil, is het vertrouwen dat je zwanger kunt worden.’ Daar moest ik heel hard van huilen. Het begrip, die hartelijkheid, wat was dat fijn. Waren we maar eerder naar België gegaan. Als je dit traject in gaat, luister dan naar jezelf en volg je gevoel. Voelt iets niet goed, kijk dan verder. Er zijn zoveel ziekenhuizen – ook in Nederland – waar je wel heel goed wordt geholpen.

Een wachtlijst was er niet, ik kon starten op het moment dat ik eraan toe was. Tijdens ‘Musical to the Max’ ben ik begonnen met de hormoonbehandeling. Ik vond het verschrikkelijk dat ik mezelf moest prikken. Ik ben ontzettend bang voor naalden. En de hormonen vlakten me helemaal af. Als Daniël en ik naar een lachfilm keken, lag hij in een deuk en kon ik met moeite een glimlach produceren. Ik voelde niet eens meer dat ik zwanger wilde worden.

Dit was een hele moeilijke tijd. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor Daniël. Hij leefde opeens met een vrouw die totaal anders was. Gelukkig is het voor iedereen anders, maar laat je niet uit het veld slaan. Houd voor ogen waarom je het doet.’

Geluk uitstralen
‘Toen er voor de tweede keer embryo’s waren teruggeplaatst, bleek ik zwanger! Ik was moe, ontzettend misselijk en had uitslag over mijn hele lijf. Ik voelde me verschrikkelijk, maar was ook erg gelukkig. Dat wilde ik zo graag uitstralen. Dat kon met elf weken: toen kwam de energie weer terug. Kon ik eindelijk genieten van de baby in mijn buik. Eindelijk was Noa daar. Het kind naar wie we al vijf jaar verlangden. Een broertje of zusje voor Noa zou leuk zijn, maar dat wilde ik niet meer via IVF. Dat was zo’n aanslag op ons leven. Bovendien: het pad was geëffend, een tweede kon nu op de natuurlijke manier komen, dacht ik.’

Compleet
‘Anderhalf jaar na Noa’s geboorte had ik er vrede mee dat ik niet meer zwanger werd. Alle babyspullen, van wieg tot kleertjes en wandelwagen, heb ik toen weggegeven aan een zwangere vriendin. Om een maand later te schrikken: al voordat ik ongesteld moest worden, voelde ik me zwanger. En dat bleek ook uit de test. Ik kreeg de slappe lach: we hadden net alles weggegeven! Daniël had er meer moeite mee, hij zat sprakeloos op de bank. Het duurde drie dagen voordat het bij hem echt doorgedrongen was.

Helaas ging het mis toen ik acht weken zwanger was. Ik kreeg last van verschrikkelijke buikkrampen, het leek wel of er duizend messen in mijn buik werden gestoken. Het werd zwart voor mijn ogen en ik hoorde niet meer goed. Daniël heeft me naar de Eerste Hulp gebracht. In het ziekenhuis bleek dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. Ze opereerden me direct. Was ik er langer mee doorgelopen, dan had ik het niet meer kunnen navertellen.

Daar lag ik dan, op de kraamafdeling, maar zonder baby. Het leek of ik was bevallen, maar ik ging zonder kind naar huis. Voor ons was het op dat moment klaar. Ons gezin is compleet, het is goed zo.’

Te pijnlijk
Maaike Widdershoven heeft nooit een geheim van haar vruchtbaarheidsproblemen gemaakt. Toch snapt ze BN’ers die erover zwijgen. ‘Ik denk dat er veel zijn die het niet willen vertellen, omdat het zo verdrietig en pijnlijk is. Toen ik zwanger was van Noa, heb ik het er met een collega wel over gehad. Zij waren toen bezig met een ICSI-behandeling. Toen hadden we het erover, daarna nooit meer.’

Dit artikel verscheen eerder in Uitgerekend Jij nr. 1, 2013.