Alwéér een geboortebord

Terwijl jij naar je negatieve zwangerschapstest staart, zie je verderop een geboortebord in de tuin. Hoe ga je om met vruchtbaarheidsproblemen in een vruchtbare omgeving?

Tekst: Mandy van Dijk

Wat doe je als er weer een babyshower in de buurt is, weer een geboortebord in de tuin, weer een opblaasbare ooievaar te zien vanuit het raam, weer een oud-klasgenoot die een kleintje heeft? Gaby: “In de omgeving Nijmegen, waar ik woon, worden veel kinderen geboren. Geen idee waarom. En misschien zit het ook wel in mijn hoofd, misschien is het hier wel niet vruchtbaarder dan ergens anders. Maar het voelt wel zo als je in de medische molen zit. Als er iets frustrerend is, dan is het met een negatieve zwangerschapstest in je hand zien dat er twee huizen verderop een geboortebord in de tuin staat. Ik kon daar niet mee omgaan en deed het rolluik dicht. Als ik naar buiten moest keek ik de andere kant op.”

Verhuizen heeft geen zin
Gaby (33) en haar man willen sinds 2007 kinderen. “In 2008 gingen we naar de dokter die ons prompt doorverwees naar het ziekenhuis omdat ik een onregelmatige cyclus had. Wat bleek: ik heb PCOS en mijn man heeft te weinig actieve zaadcellen. De enige optie was ICSI, waar we in 2009 mee begonnen. In 2011 kwam de klap. We zullen nooit een kindje krijgen. Blij zijn voor anderen was toen ook te pijnlijk, ik probeerde het wel, maar als ik thuiskwam ging het masker af. Dan kwamen de tranen. Overigens weten niet alle buren onze situatie, maar degenen die het wisten vroegen er tijdens de medische molen wel af en toe naar. Het moet voor buitenstaanders wel moeilijk zijn om ernaar te vragen. Verhuizen heb ik wel eens overwogen, maar dat heeft toch geen zin. Ook al verhuis je naar Amerika, je ontvlucht niet wat tussen je oren zit.”

Babyboom
Kristel (32): “Mijn vriend en ik zijn vrij snel met onze kinderwens naar de huisarts gestapt omdat hij als kind op zijn geslachtsdelen was gevallen. De test wees uit dat zijn zaadkwaliteit een probleem was. Inmiddels zijn we aan onze derde en laatste IVF-poging toe. Ik ben staflid van de scouting. In 2,5 jaar zijn daar vijftien baby’s geboren. En er zijn nog twee onderweg. We wonen in een gebied in Limburg dat bekend staat om de vergrijzing. Geen idee dus waarom er hier een babyboom gaande is. Misschien omdat er zoveel aandacht is voor het gevaar van vergrijzing en dat we op de toekomst moeten passen?”

Niet meepraten
“Ik kan er op de scouting prima over praten,” vervolgt Kristel. “Het gaat weliswaar negen van de tien keer over kinderen en baby’s, maar daar past mijn IVF-verhaal prima tussen, vindt iedereen. Dat is heel fijn. Ze leven ook erg mee. Bij de ouders met wie ik wekelijks contact heb ben ik op kraamvisite geweest. In het begin konden mijn vriend en ik nog samen blij zijn voor iedereen die vertelde dat er een kleintje onderweg was, maar mijn vriend kon het niet opbrengen om mee te gaan op kraamvisite. Voor mij wordt het ook steeds moeilijker om oprecht blij te zijn voor de mensen. Ik was laatst op een babyshower waar de dames vooral zwangerschapservaringen uitwisselden. Ik was de enige die niet kon meepraten. Dat vond ik heel moeilijk.”